Jonkheer van Avignon - de bespiegelingen in mij
Ik miste haar, de jonkvrouw, er stond nog een scherp beeld op mijn netvlies … ze heeft mijn leven ingrijpend veranderd. Een knappe vrouw, met halflang donkerblond haar, die in Avignon haar prins vond - zij was in het geheim een prinses die incognito op zoek was naar de ware. Het was een serie uit de jaren zeventig, Marthe Keller speelde de jonkvrouw, wat was zij een bijzonder mooie vrouw. Ik miste haar. Natuurlijk niet haar persoonlijk, maar ik miste de romantiek die zo delicaat gevlochten door de serie heen liep. Je had nog zo’n serie, Sebastian, een serie over een jongen van tien jaar met een grote Sint-bernard hond. Zijn ouders waren gescheiden en Sebastian had het hier maar moeilijk mee. Net zoals ik dat had, toen mijn ouders gingen scheiden, een hel voor een kind.
En nu stond ik hier, een geslaagde zakenman, midden in een vertrekhal van de luchthaven van Marseille. Mijn leven had de laatste vijftien jaar voornamelijk in het teken gestaan van het verkopen van mijn product, een hoogwaardige tekenapplicatie voor architecten. Nadat het ging lopen in Nederland, volgde al snel België, Luxemburg, Duitsland, Engeland en vervolgens Frankrijk. Het ging me voor de wind.
Midden in de vertrekhal stopte ik en overdacht mijn leven. Het was een rare gewaarwording. Je hoort wel eens dat bij een ongeluk, mensen hun leven in een paar seconden voorbij zien schieten. Zoiets leek dit ook en iets had het ‘getriggerd’, dat voelde ik, maar wat? Ik wist het niet, ik stond daar en zag haar opeens voor me. Ik was vijftig jaar, bijna voor de tweede keer gescheiden en voelde me eenzaam. Het was eind augustus 2011, een prachtige zomerse dag, en dacht aan haar, de jonkvrouw, terwijl ik op weg was naar de gate om te boarden voor de terugreis naar Nederland.
Ik wil niet terug, speelde er door mijn hoofd, te veel gedoe stond me thuis te wachten. Een aanstaande scheiding, nieuwe zakendeals… Nee… Ik zat vast, gevangen op een plaats waar iedereen kon vertrekken naar welke bestemming dan ook. ‘Idioot!’, dacht ik, ‘wat sta je nou te dralen? Stap in het vliegtuig zoals altijd en draag je verantwoordelijkheden als een man.’
Toch was iets in mij sterker, mijn intuïtie wellicht? Ook dat had ik gemist. Toen ik jong was en bijna alles op die blinde kracht deed die me bijna nooit in de steek liet. Ach ja, mijn intuïtie, mijn oude vriend!
Nu nam ik al mijn beslissingen berekenend, omdat mijn intuïtie er één keer naast zat. Mijn eerste zakendeal liep verkeerd af. Ik geef toe, ik liet het vallen als een lelijk vriendinnetje. Vanaf dat punt besloot ik om mijn beslissingen voortaan alleen nog maar goed doordacht, met mijn verstand te nemen. Ik had mezelf verloochend en was een koele, berekende, egocentrische en keiharde zakenman geworden. Ik was niet meer de man die ik vroeger was. Was dat het soms? Een verklaarbare reden dat ik hier stond. Kwam ik mezelf, op deze overvolle luchthaven, wellicht tegen?
Grappig, je ontmoet de belangrijkste persoon in je leven, degene die het dichtst bij je staat, namelijk jezelf, en niemand van de honderden passerende reizigers die het ziet.
Maar ik wilde niet terug, nog niet!
Ik miste haar en ik miste mezelf en besloot ter plekke beiden te gaan zoeken, in Avignon.
